a walk with the children of Addis

Suelam! Denaderu! (hai, goeie morgen)

A walk with the children of Addis Ababa.
Na onze les in African worldview en Photodocumentary zijn we verdeeld in groepjes en deden we onze eigen fotostory van Ethiopie. Sommigen gingen naar de Hammar tribe, en anderen naar de Rastafarians, maar de meesten bleven in Addis Ababa. Ik wilde heel graag de kinderen ontmoeten en fotograferen. De straatkinderen bleek het moeilijkst om in contact mee te komen, maar samen met Hana, onze Ethiopische vriendin die we vanaf het begin ontmoet hadden, gaan we naar Piaza, Mercato en ik bezoek het weeshuis waar ze gewerkt heeft.
Aan het eind van de week leveren we een foto-essay in.

Economisch is Afrika het armste land in de wereld vanwege onderontwikkeling. Mensen leven onder $ 1 per dag. Er is een tekort aan water, gezondheidszorg en tekort van opvoeding. Meer dan 200,000 straatkinderen leven hier in Addis Abeba. Straatkinderen zijn elkaars familie, en het is moeilijk om met hen te praten of poging om hen te helpen. Een jong stel van nog geen 18 is getrouwd en leeft op straat, toen het meisje 17 was beviel ze van haar kindje op straat.. In Piaza, het toeristische gedeelte van Addis is het druk met kleine kraampjes waar Ethiopiers hun waren proberen te verkopen. Maar ook midden op de stoep liggen de bedelaars en de daklozen. Om de hoek van Piaza trekt een jongen mijn aandacht. Terwijl zijn vrienden naast hem slapen onder een paar bomen, zit hij rechtop en is bezig met iets te maken. Als ik dichterbij kom en ik met hem een praatje probeer te maken zie ik dat het een zelfgemaakte papieren bal is die hij aan elkaar naait met een stukje katoen. De jongen heet Debout en is 14 jaar, maar lijkt veel jonger. Hij is verlegen, maar ik zie een sparkeling in zijn ogen als hij vertelt dat hij graag voetbalt. Het gesprek houdt al snel op als er een aardige menigte om ons heen ontstaat.. Ik besluit om hem voetbal voor hem te vinden en mijn missie de volgende dagen is hem te vinden.. Op zondag, (bij ons Pasen) hoor ik dat hij naar de kerk is, zo'n 1,5 uur lopen, vanwaar zijn "plekkie" is.
Pas de laatste dag dat ik in Ethiopie ben vind ik hem en zijn ogen lichten op als ik hem de bal geef! Het is misschien een klein iets, maar zou het niet geweldig zijn als er mensen, organisaties zouden zijn, die een trainingscentrum zouden kunnen oprichten voor straatkinderen en hen te trainen? Wie weet, over 10 jaar, hoort de wereld van Debout, de best voetballer van Ethiopië..
En echt, niet normaal hoe atletisch deze Ethiopiers zijn.. Het is hier super om te conditie te trainen, aangezien de hoogte hier. 1 Dag ben ik s morgens om 6 uur gaan fotograferen op straat en op de berg waar de sporters hardlopen. Ik hoop natuurlijk een famous Ethiopier te zien, maar Gebeselassie (de marathonrunner) is denk ik te oud..
Tijdens mijn outreach ga ik met Hana, naar het weeshuis, Atetegeb Warkau waar zij gewerkt heeft.
Er zijn alleen de kleintjes die dag aan het spelen van de 26 kinderen die daar opgenomen zijn. De rest is naar school. Gelukkig voor mij, want deze kleine groep is meer leven dan ik ooit heb gezien. Ze vliegen me om de hals en komen niet meer van mn schoot af, alsof ik ze al jaren ken, zo aanhankelijk zijn ze. Ze gaan keurig in een rijtje staan als ze voor mij een paar liedjes zingen.. Daarna trekt de een na de ander een kamer in en roepen ze door elkaar wie waar slaapt en moet ik de gehele omgeving bewonderen. Ze zijn helemaal happy en vooral als ik ze in de lucht gooi en weer opvang.. Na alle energie uit me, vertrekken we en Hana vertelt me dat alle kinderen hier zijn binnen gebracht door de politie of door mensen van de straat die ze gevonden hebben nadat hun ouders zijn overleden aan AIDS. Alle kinderen zijn besmet met HIV virus, maar door middel van goede voeding op de juiste tijd en medicatie ze een kans hebben om te genezen.
Zo vertelt Hana van een baby (1 maand oud) die binnengebracht werd en na 1 jaar genezen was en geadopteerd is door een Europees gezin.

Zaterdag heb ik bij de Hope Enterprise 400 kinderen gevoed, voorzien van een simpel brood en een banaan en thee met melk.
Ik probeer met wat Amharik woorden goede morgen te zeggen, maar dat blijkt erg komisch te zijn,.. ach al lachen ze me uit, ik ben blij dat ze lol hebben!
We helpen ze met schoonmaken en de kindjes zijn helemaal enthousiast met hun Amharik dansjes voor ons.
Een meisje vertelt trots dat ze naar school gaat en dat ze biologie wil studeren.

Op de heuvel achter ons huis waar we verblijven ontmoeten we Tutu (10)
Dagmawit (6) Habitsh (13) en Maskerem (13)
Ze laten ons hun huis zien, wat niet groter is dan een 3 bij 3, zonder raam en waar een gezin van 6 verblijft..

over het algemeen, hebben we het in het pastoorhuis waar we verbleven echt goed gehad, ondanks, de bedbugs (Autumn telde wel meer dan 50 bijten op haar been) en ondanks alle ziekten.. diaree ,hoest, buikpijntjes.. We waren met ons douche schema elke keer voorzien van water en ondanks de stroom meest van de dag uitviel, hebben we studie African worldview gestudeerd en documentary photography. Het was een super maand en de mensen zijn ZO familiegericht, zo vriendelijk en gastvrij en relaxed! Het is raar om weer naar Nederland te gaan en de vriendschap die ik daar de afgelopen paar weken heb opgebouwd achter te laten.
Nu een lange wachttijd voor de vlucht(en) naar Nederland, via Athene en Munchen (wie dat wereldticket schema verzonnen heeft weet ik niet, maar.. het duurt effe wat langer voordat ik er weer ben.) Morgenavond verwachten we in Amsterdam aan te komen, rond 18.30 uur.
We hebben een weekie vrij en ik ga HEERLIJK genieten van een dagje in Alblasserdam en dan op naar IERLAND met Christina en .. 5 minuten van Bono vandaan, dus op de koffie daar dan maar he! Ik heb echte Ethiopie koffie in de pocket, dus wie weet is dat een goede binnenkomer...
In ieder geval relax, voordat de studie verder gaat in AMsterdam.

Ciao!! Hanneke