Mombay, de eerste indruk, 27 juli

na n heel lange nacht, zonder slaap en nog steeds herstellende van de roadtrip, kwamen we donderdagavond aan in Mombay, India.
Local time daar was 22.30, Australie is het 3.00 uur.
Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar het vliegveld was echt klein met heeel veel mensen.. We waren totaal niet voorbereid op hitte hier in vergelijking met t koufront dat we hadden in Sydney. Met 2 dikke fleecevesten stapte ik de wamte in. Gelukkig regent het nu overdag. Op zoek naar de rest van de klas, we komen allen als team weer bij elkaar tot maandag, zag ik opeens tussen alle donkere Indiase koppies die maar bleven staren, Deni, mn small-group leider.
Dat is echt gaaf om eindelijk bekenden te zien. Met zn allen in taxi's gepropt, de ene Indier na de ander vecht om ons weg te rijden. Het zijn oude brikkies, allemaal hetzelfde, zwart gekleurd en de bagage gaat boven op het dak, vastgebonden met n oud vergaan touw... oke, ik hou mn fotocamera en laptop tas maar op schoot.
mijn eerste indruk van de mensen hier, is heel agressief. Vooral de taxichauffeur behandelde ons (er pastten maar 3 meiden in de kar) als dat we niks mochten zeggen. Nauwelijks kon ik mijn ogen openhouden, maar ik kon zien hoe het leven daar is op straat.. kinderen half hangend slapend in n grote container.. families, gewoon op straat slapend en er om heen n levendig nachtleven. Auto's scheuren langs elkaar heen, al toeterend, zonder enige regels hier. Mensen steken de straat over wanneer ze denken het te kunnen riskeren voor de auto's. Wat n cultuurshock... ik ben dan ook nog nooit in mijn 31 jaar in n 3e wereld land geweest.
Oke, vandaag geld wisselen voor onze 2 maanden hier in India. We kunnen niet zeggen dat we in training zijn, dus we hebben het geld nodig om te reizen.
Op zoek naar n bank, gaat Scott, onze one en only man, voorop, met ons meiden. Onderweg doe ik n indruk op van hoe het leven is in Mombai.
Wat n gestaar en wat n gebedel! Het is echt riskerend om als vrouw alleen op straat te blijven staan. Om de straat over te steken kon je niet in een keer doorlopen, en de mannen komen meteen met n groep al smoezend naar je toe.
Ik verwonder me over de spullen die ze verkopen. De ene high equipment na de ander. wat moeten deze mensen met n
cd-speler??
Soms zit er n oude man aan t begin van zn trap naar zn huisje, zn oude boeken te verkopen. De ander maakt eten klaar midden op straat. Er is soms geen trottoir en je loopt dan in t rioolwater met de auto's naast je scheurend en vuil en eten en langs de kant van de weg.
Bij de bank aangekomen, waren er beveiligingsmannen.
Binnen werden we eerst achterdochtig aangekeken, maar het kan ook onze verwilderde wantrouwende blik zijn dat hun niet echt gastvrij maakt. Maar na het een en ander uitgelegd en gesproken te hebben worden we uitgenodigd in n kamer waar we koffie en thee aangeboden krijgen.
Het is volgens mij onbeleefd om iets af te staan wat zij aanbieden, dus dronken we het terwijl we wachtten op onze rupies. Ik kan nog steeds niet indenken dat ik hier ben. India, wat doe ik hier?
Wat voor plan heeft God met ons?
Maandag vertrekken we naar Kashmir, Srinigar, per trein.
De rest van de teams gaan naar Goa, Calcutta en komen van Thailand en Combodia. Ik voel me gewoon n beetje opgelaten als ik denk aan hoe goed wij het hadden in Australie.
Hmm, de wc's hier.. Je kunt niet doortrekken en het is geen grap dat zij geen papier gebruiken. ze vegen af met hun linkerhand.. Daarom is het onbeleefd iemand je de linkerhand aan te reiken.
We hadden lunch in n hotelrestaurant, waar de obers met zn 5-en omringd staan om de tafel. Ze weten niet wat ze doen, en smoezen over ons.
Ze vinden het geweldig dat we n foto van ze nemen, ze gaan er helemaal voor poseren. Denken dat wij belangrijk zijn en dat als ze op de foto gaan, ze beroemd worden ofzo.
Oh ik vergeet nu al niet het beeld van het kleine meisje dat nog maar net kan lopen en vanaf de straat haar hand ophoudt.. Zo groeit dat meisje op, niet beter wetend dan dat dat leven is. Bedelen..